Dennis Vrooland – van hart tot hart naar een mooiere wereld
Als hij praat, legt hij zijn rechterhand vaak even op zijn hart. En als hij ’s ochtends opstaat doet hij weleens gekke sokken aan. Dat de rode stippen dan net boven zijn leren enkellaarsjes uitkomen.
Dat hart. Daar komen de woorden vandaan. Liefst bouwt hij een bruggetje van hart tot hart. Wat speelt er bij de ander, waar vinden we elkaar? Naast die brug heeft hij een speciale luchtbrug voor het non-verbale. Want, zegt Dennis: ‘Contact gaat voorbij woorden.’
Dennis is zeventien jaar als hij op sollicitatiegesprek gaat en ondanks de iets te keurige stropdas aangenomen wordt op een woonzorggroep van Bartiméus. Een groep van twaalf bewoners met een zware verstandelijke en lichamelijke beperking haalt een enorme drive in hem naar boven. ‘Ik wil van betekenis zijn voor deze mensen.’
De meesten kunnen niet praten en Dennis gaat op zoek naar manieren om contact te maken. Gitaarspelen of gewoon naast iemand zitten. Alle bewoners weet hij nog bij naam en hij noemt ze dan ook bewust. Hij vertelt over Priscilla, ze is negentien jaar, kan niet praten en is ook nog blind. Het lukt hem om haar gerust te stellen en deze groep wordt een plek waar hij ontzettend veel gaat leren. ‘Hier heb ik geleerd wat non-verbale communicatie is.’ vertelt hij. En de eigenschap om te kunnen blijven als hij weggeduwd wordt vindt hier zijn basis.
Want: ‘Het moeilijkste vind ik, als mensen niet echt aanwezig zijn.’ Het heeft een oorsprong bij Mirjam, zijn vriendinnetje uit de kleuterklas. Ze wordt ziek en overlijdt als ze vijf jaar is – de laatste blik doorziekenhuisglas is zonder woorden en ook haar dood en het verdriet zakken in een moeras zondertaal. Dennis kijkt in de verdrietige ogen van de ‘grote mensen’ om hem heen en ontdekt dan dat het lijf iets anders kan laten zien, dan de woorden vertellen.
Hij groeit op tot een rebelse puber met baggy broek, cassettebandjes van King Bee en hip hopdansen op het schoolplein. Mooie kleding is belangrijk en hij ontwikkelt zijn eigen stijl – wat bijvoorbeeld resulteert in een paars bomberjack met bontkraag, in plaats van veilig zwart. Op een foto ontdekt hij later tot zijn plezier dat zijn keurige vader vroeger ook een enorme bos met krullen had en een opvallend pak naar school droeg. Ook de liefde voor muziek, het omzien naar elkaar en een rotsvast geloof in God als bron van liefde krijgt hij mee van zijn vader.
Rebels of niet, het is Dennis (eind twintig) die opa een laatste eer bewijst – hij wast en scheert hem en tilt hem met een mooi pak aan in de kist. Als enige van de familie wil hij helpen bij dit ritueel. ‘Dit is mijn opa en dit is het laatste wat ik voor hem kan doen!’ Hij herhaalt zijn woorden van toen vurig en non-verbaal gebeurt er ook het een en ander. Het typeert hem – niet wegkijken voor dat wat moeizaam gaat of spannend is. Dennis is bereid die extra stap met jou of je team te zetten.
Als coach werkt hij met teams en organisaties die ergens op vastlopen of uit verbinding zijn geraakt. Waar bijvoorbeeld het verbale en non-verbale niet in lijn is met elkaar. Hij geeft trainingen over NLP, TA en Systemisch werk en ook de volgende stapsteen is al gelegd – Dennis is de toekomstig leider van Plata: een plek waar je op zoek kunt naar de betekenis van gedrag. Waar je je bootje kunt aanleggen om even op adem te komen, waar je met plezier en vanuit de ervaring kunt leren en ontwikkelen. Hij ziet het als zijn missie om mensen liefdevol te spiegelen en in contact te brengen met zichzelf en elkaar.
Hij is die trainer die zowel de dialoog als de stilte niet schuwt. Die het gerust stil laat zijn, dwars door de kuchjes en schuivende voeten heen. Alle ogen op de pluisjes van het tapijt. Totdat iemand zijn keel schraapt en ruimte voelt om iets te delen, uit het hart.
Enorm gepassioneerd in wat hij doet: ‘Ik leef voor dit werk, ik stop mijn hele ziel en zaligheid erin.’ En dan, geraakt door ‘weten dat het ook zomaar voorbij kan zijn’: ‘Ik leef echt voluit, ik ben niet van het kabbelen.’ Totdat er dan gelukkig een dochter is, die om 12 uur ’s nachts zegt ‘Kom pap, we gaan nu samen ijs eten.’ Zielsgelukkig komt deze vader dan even tot stilstand met een bak ijs op schoot. Allebei een eigen bak ja, en een lepeltje liefde.
Dennis Vrooland. De man die het net even anders doet. Een geel armbandje bij een mooi pak draagt. Met beide benen op de grond staat en tegelijkertijd de blik schuin omhoog heeft, de ijsvogel veilig in zijn mouw. Als anker voor ‘rustig blijven daar waar het spannend wordt’.
Ondernemen met het hart, zien met de ziel en even prikken als het luikje klemt. Dennis wil de wereld een stukje mooier maken en brengt het allemaal. VOLUIT.
