Anne-Marie en Linda – over contact maken voorbij de woorden
Twee vrouwen, één droom: de menselijkheid weer terugbrengen op de werkvloer.
Op het lijf geschreven. Want als menselijkheid in een rekensom zou passen, dan staat er onder de streep van deze twee een echt lekker groot getal. Er is empathie, er is inlevingsvermogen, zelfkennis, een schaterlach.
En na die schaterlach een vlijmscherpe analyse. De vinger op de zere plek. De vraag stellen die gesteld moet worden. Bij managementteams die bijvoorbeeld kampen met communicatieproblemen, waar onduidelijkheid is over verantwoordelijkheden of waar onderlinge concurrentie speelt.
Anne-Marie draagt de koffer met boardroom expertise, Linda is gepokt en gemazeld in het vak van coaching. Ze delen de jarenlange werkervaring in zorginstellingen voor verstandelijk beperkte kinderen. Kinderen die soms niet kunnen praten, waar contact maken op een ander laagje gebeurt.
De basis wordt 25 jaar geleden al gelegd, tijdens de introductieweek van de Hogeschool Leiden. Anne-Marie en Linda starten beiden met de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening, kijken elkaar in de ogen en voelen een klik. Zo’n klik die al gauw een diepere band wordt. Vrolijkheid met oneindig veel colaatjes citroen bij café de Bruine Boon – tot de tranen bij het overlijden van de stiefvader van Anne-Marie. Linda weet als een van de weinigen een ingang te vinden bij Anne-Marie om dit verdriet aan te kijken.
Linda maakt al vroeg kennis met het werken in de zorg – als kind mag ze regelmatig met haar vader mee naar zijn werk bij een zorginstelling. Over de keuze om SPH te gaan studeren hoeft ze dan ook niet lang na te denken en ze ontwikkelt zich daarna in functies als ambulant begeleider en praktijkopleider. Zonder oordeel en verwachting maakt ze contact met de kinderen, ze is het veilige anker.
En dan is het tijd voor een nieuwe stap, ze wil binnen de zorg teams gaan coachen en volgt een HBO Coachopleiding. Het brengt nog niet helemaal wat ze zoekt – totdat ze als coachee wordt gevraagd door iemand die een paard inzet bij de sessie. Ze doet inzichten op die ze in al die jaren van persoonlijke ontwikkeling nog niet eerder heeft gehad. Omver geblazen door deze ervaring besluit ze zelf ook de opleiding voor het coachen met behulp van paarden te gaan doen. Na 2 jaar heeft ze haar diploma en blijft ze tevens aan als docente.
Ook Anne-Marie krijgt de zorg met de paplepel ingegoten. Haar moeder is hoofd recruitment en interim directeur bij DZB in Leiden – een reïntegratiebedrijf voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Anne-Marie start haar carrière bij een woongroep voor kinderen met een verstandelijke beperking en ernstig autisme, en neemt na ? jaar de afslag naar een HR rol in de farmacie. Uiteindelijk zit ze jarenlang in de board en doet tijdens het leiden van een grote reorganisatie iets bijzonders: ze weet tijdens het proces van afscheid nemen van collega’s toch te verbinden met diezelfde mensen. Na al die jaren wordt hier nog steeds positief over gesproken door de betrokkenen.
Als kind brengt Anne-Marie hele dagen door in de manege en na jaren zonder paardrijden komen ook bij haar de paarden weer op haar pad. Ze volgt dezelfde coachopleiding en het blijkt een nieuw laagje cement in de relatie met Linda. Bovenop de vriendschap wordt deze nu ook zakelijk – een prachtig aanbod voor managementteams is geboren. Vanuit Equine connection bieden ze coaching met behulp van paarden.
De ogen gaan glimmen als het gaat over de paarden en hoe onbewuste processen zichtbaar worden in een sessie. Het gaat over contact maken voorbij de woorden, een sensitiviteit die beiden zo haarfijn hebben ontwikkeld in hun loopbaan. Het vermogen te observeren en precies díe vraag te stellen, die het team aan het denken zet.
Anne-Marie en Linda. Warm en doortastend, beide benen in het zand en zoveel te geven.
